Przewlekła choroba nerek w swoich początkowych stadiach nie daje żadnych widocznych objawów. Rozpoznanie opiera się na ocenie nieprawidłowości w czynności lub budowie nerek trwających dłużej niż 3 miesiące. Aby zdiagnozować przewlekłą chorobę nerek należy wykonać:
badanie moczu
ogólne badanie moczu z oceną białkomoczu oraz osadu moczu.
poziom kreatyniny w osoczu krwi
badanie krwi z oznaczeniem stężenia kreatyniny w surowicy - na tej podstawie oszacować wartość eGFR, czyli wielkość przesączania kłębuszkowego. Obliczając ten wskaźnik bierze się pod uwagę również wiek, płeć i masę ciała. Oszacowanie eGFR służy zakwalifikowaniu PChN do odpowiedniego stadium choroby. Za prawidłowy wynik przyjmuje się GFR ≥ 90 ml/min/1,73 m2. Wartości w zakresie 60–89 ml/min/1,73 m2 powinny zostać ocenione przez lekarza. Upośledzenie czynności nerek stwierdza się, gdy wartość eGFR jest niższa niż 60 ml/min/1,73 m2.
Oraz dodatkowo:
- badanie wydalania albuminy z moczem. Prawidłowe wydalanie albuminy z moczem to <30 mg/dobę (lub wyrażone w innych jednostkach <20 mg/l). Stan, w którym występuje podwyższone stężenie albuminy w moczu, określany jest mianem albuminurii. Rozpoznaje się go w momencie, w którym wartości te przekraczają 30 mg/dobę. Badanie może być wykonane testem paskowym, który zmianą zabarwienia paska zanurzonego na minutę w porannej porcji moczu informuje o przekroczeniu 20 mg/dl stężenia albumin. Uważa się, że 2 dodatnie spośród 3 niezależnie wykonanych testów w okresie 4-6 tygodni upoważniają z całą pewnością do stwierdzenia albuminurii.
- USG nerek, czyli podstawowe badanie obrazowe. Pozwala ono na wykrycie patologii, takich jak wielotorbielowatość nerek, wad wrodzonych, a także na ocenę nerek pod kątem ich obrazu – charakterystyczne dla przewlekłej choroby nerek jest choćby ich zmniejszenie.
Gdy przewlekła choroba nerek zostanie potwierdzona zwykle wykonuje się dalsze badania, aby wykryć jej przyczynę oraz stwierdzić, czy wystąpiły zaburzenia związane z istniejącą niewydolnością nerek. Zazwyczaj przyczyna PChN jest łatwa do ustalenia, jak w przypadku osoby z wieloletnią cukrzycą, jednak zdarza się, że dopiero wykonanie biopsji nerki pozwala ustalić diagnozę.
Gdzie szukać wsparcia?
Diagnoza przewlekłej choroby nerek, zwłaszcza gdy pacjent musi zostać poddany leczeniu nerkozastępczemu, niewątpliwie weryfikuje dotychczasowe życie i plany. Sama wiadomość o chorobie wyzwala silne emocje, takie jak niepokój, poczucie bezsilności czy gniew. Uczucia te są jednak naturalnym zachowaniem, które często pozwalają oswoić się z chorobą.
Jeśli zmagasz się z przewlekłą chorobą nerek, nie bój się prosić o pomoc i wsparcie! Zwróć się do:
- lekarza POZ
- najbliższej rodziny, przyjaciół
- psychologa, psychiatry
- grupy wsparcia lub innych pacjentów działających w organizacjach takich jak Ogólnopolskie Stowarzyszenie Moje Nerki
